Net Pearl Harbour, maar dan op land..

Dinsdagochtend ben ik op tijd vertrokken richting Saint Juniën, mijn volgende plek voor overnachting, zo'n 5, 5 uur rijden. Ik had er heerlijk weer bij en omdat de route voornamelijk binnendoor ging, heb ik lekker mijn dakje open gehad. Op de snelweg is dat niet heel erg fijn rijden....

Googlemaps denkt waarschijnlijk dat ik met een trekker onderweg ben, want die stuurt mij soms over de meest onmogelijke paden. Stond al een paar keer op een boerenlandweg en nu wilde die mij het grote ene dierenbos in sturen. Ok, mijn auto maakt soms misschien net zoveel herrie als een trekker, maar om daar nu offroad mee te gaan rijden is een tikkie overdreven.

Het levert soms wel hele mooie routes op door kleine dorpjes en prachtige landschappen. Ik kan daar echt van genieten!

Rond 16 uur was ik in de B&B. Weer een hele oude woning, midden in een dorpje met 3 straten en een kerk. Mijn kamer zag er op de foto's beter uit, maar voor een nachtje was het prima. Én er was een mooi zwembad waar ik nog even lekker een duik in heb genomen. Geen straf na een dagje toeren!

Woensdag was ik er ook weer op tijd bij. Eerst naar Oradour sur Glane en vandaaruit door naar Saint Felix.

Om half 10 stond ik voor het memorial.

Oradour sur Glane is op 10 juni 1944 compleet vernietigd door de SS. Bijna alle inwoners vermoord en de huizen in brand gestoken. Tot op de dag van vandaag is het eigenlijk niet duidelijk waarom de Duitsers dit gedaan hebben.

Na deze ramp heeft men besloten het dorp als memorial te laten voor wat het was en hebben ze er naast een nieuw dorp gebouwd.

Ik had er een paar keer iets over gelezen en op tv gezien en weet niet waarom maar wilde het met eigen ogen zien. Misschien omdat het verhaal een heel klein beetje op dat van Pearl Harbour lijkt?

En het gekke was nu.... ik liep er binnen en dacht... dit heb ik al eens gezien!! Het was net of ik terug was in Kosovo of Burundi, waar na de oorlog ook complete dorpen waren weggevaagd. Alleen woonden daar nog wel mensen in de puinhopen.

Het is toch "bijzonder" te noemen dat we een plaats als Oradour laten staan, als een herinnering aan iets wat we niet herhaalt willen zien en toch gebeurd het nog steeds. 25 jaar geleden in Joegoslavië, later in Rwanda en Burundi en tegenwoordig in het Midden-Oosten.....