In de voetsporen van de Aboriginals

Zondag:
Ik weet niet waar ik moet beginnen! We hebben weer zoveel meegemaakt de afgelopen dagen, dit gaat weer een boekwerk worden!

Zondagmorgen zaten we al om 06.00 uur in de bus richting Uluru (Ayers Rock), wat een tijd! Ik zeg wel een bus, maar zo mag ik het eigenlijk niet noemen. Het was een soort “Overlandtruck”. Een 4-wdrive vrachtauto met een passagierscabine achterop, dat wel een beetje op zo’n ding uit de Parijs-Dakar races lijkt. Ik weet niet of het nu nog bestaat, maar zo’n 20 jaar geleden was het erg populair om met zo’n ding door Australië te trekken, vooral bij backpackers. Zo’n 20 man werden achterin gestouwd en scheurden het hele land door. Het kostte niet veel, maar na een paar weken reizen trilde je alsof je een enge ziekte had, rook je allemaal naar een vieze Franse kaas en was je een paar kilo aangekomen van het vuil. Onze truck was wel iets luxer hoor en we hoefden er niet in te eten en slapen.

Het was bijna 500km rijden naar het resort bij Uluru, dus de eerste paar uren hebben we niet meer gedaan dan rijden. Onze groep bestond uit 10 Italianen, 2 Franzen en 2 Duitsers (het kan niet altijd meezetten ;-)
Onderweg een paar keer gestopt en rond de middag waren we op onze kampeerplek. Vlak bij Uluru hebben de Australiërs een gigantisch resort gebouwd met voor elk wat wils. Je kan er heel luxe verblijven, maar ook met je camper of caravan terecht. Totaal kunnen er zo’n 5000 mensen overnachten en het is de enige legale manier van overnachten in het park.
Wij sliepen er in schattige 2 persoonstenten. In de tent 2 bedjes, een tafeltje en een lampje. Even verderop een toiletgebouw met hier en daar een spin of slang.
Onze gids, Terry, ging meteen aan de gang met de lunch en vroeg ons te helpen met de voorbereiding en even later zaten we met z’n allen aan een heerlijke lunch. Na de lunch gingen we naar Uluru.

Uluru of Ayers Rock is een rotsblok met een omtrek van zo’n 9 kilometer, zo’n 300meter hoog en ligt midden in Australië. Het is voor de Aboriginals een heilige berg en door zijn vorm een rode kleur heeft het een beetje een magische uitstraling.
We hadden de rots al vaker op plaatjes gezien en daarop leek het een rechthoekige egale vorm te hebben. Maar van dichtbij zag hij er toch heel anders uit. De berg is bijna hartvormig en heeft veel inhammen en hoogteverschillen.
We hebben een lekkere wandeling gemaakt rond een groot gedeelte van de rots. En ondanks dat er toch veel toeristen de rots aan het beklimmen waren, hebben wij ons keurig aan de wens van de Aboriginals gehouden. Omdat het voor hen een heilige berg is, willen ze liever niet dat je de berg beklimt. Volgens onze gids is er nog een andere reden waarom men het liever niet heeft. De klim is niet geheel ongevaarlijk en je kan het op eigen houtje doen. Het enige waar je houvast aan hebt is een slappe ketting. Het was wel een leuk gezicht om een aantal bange toeristen te zien worstelen om naar boven of beneden te komen, hhaha!
Na onze wandeling gingen we naar een mooi uitkijkpunt, iets verder van de rots, om daar de zon onder te zien gaan. Ik wist niet wat ik zag, toen we aankwamen. Er stonden een paar netjes gedekte tafels met glazen en hapjes voor ons klaar. Net geklede obers schonken ons champagne en al drinkend en happend zagen we de zon ondergaan bij Uluru. Echt een schitterende en decadente ervaring!!
Eenmaal terug op de campsite werd er begonnen met het eten, een heerlijke BBQ! Na nog even te hebben nagenoten rond het kampvuurtje zijn we onze tent in gedoken.

Maandag:
Noemen ze dit vakantie?! Om half zes werden we al gewekt, zodat we op tijd voor de sunrise zouden zijn. We hadden niet echt lekker geslapen door de kou. Na het ontbijt vertrokken we naar een paar andere mooie bergen, de “Olga’s” Het was nog steeds vreselijk koud en behoorlijk bewolkt. Daardoor hadden we de pech dat de zon maar heel even te zien was. Ze verdween bijna meteen achter de wolken. Meteen daarna hebben we een wandeltocht van zo’n 5 kilometer gemaakt. Niet echt een wandelingetje door het park, maar we moesten behoorlijk klimmen. Het was echt schitterend!
Daarna weer de auto in richting Kings Canyon. Een soort Grand Canyon in het rode centrum van Australië. Ook daar zouden we weer gaan kamperen, deze keer op een grote “Cattle station”. Dit is een ander woord voor boerderij. Onderweg moesten we de auto uit om hout te sprokkelen voor het kampvuur. Begon het ineens te regenen!!
De cattle stations zijn hier vaak erg groot. Een gemiddelde heeft een omtrek van zo’n 3000 kilometer! De allergrootste ligt in Queensland en heeft een omtrek van 21000 km! Dan heb je zeker geen last van je buren ;-) De kinderen die op deze boerderijen wonen kunnen niet naar school omdat ze zover van de bewoonde wereld af zijn. Ze krijgen daarom les via de telefoon en computer. Even een vriendje uit school vragen of hij komt spelen, is er dus niet bij! Vroeger werd er op deze boerderijen veel gebruik gemaakt van paarden, om het vee te verplaatsen. Tegenwoordig gebeurd dat mbv crossmotoren en Quads. Ook op de cattle farm waar wij kampeerden. Helaas dus geen cowboytje spelen voor ons. Maar dat hebben we helemaal goed gemaakt.

Nadat we onze tent hadden ingericht hebben Ellebel en ik een geweldige Helikoptervlucht gemaakt over de Kings Canyons! Het was echt schitterend om het van bovenaf te zien!!
Voor Ellis was het de eerste keer in een heli en ze was best wel een beetje gespannen. Zij zat voorin naast de piloot. Ik zat achter haar en kon haar zo mooi een beetje in de gaten houden. Voor je het weet zit ze aan de stick ;-) En er stond behoorlijk veel wind, dus het was belangrijk dat de piloot zijn koppie erbij hield!
Al heel snel zagen we wilde paarden (brumby’s). Ze waren niet echt onder de indruk van ons bezoekje. Even later was dat wel anders met de wilde kamelen. Die sloegen meteen op de vlucht toen ze onze heli hoorde. Waarschijnlijk waren ze bang dat ze afgeschoten zouden worden. Dit gebeurd op dit moment namelijk heel veel, omdat er een overschot aan kamelen is. We hebben ook nog even over ons kamp gevlogen en konden zo mooi foto’s maken. We zagen dat ze al druk bezig waren met het avondeten dus bij terugkomst konden we zo aanschuiven.

Het avondeten was ook weer anders dan anders. Het was klaargemaakt op het kampvuur. Eén pan met kip in tomatensaus, een pan met groenten en een pan met zelfgemaakt brood. Het was echt heel bijzonder en heel erg lekker. Onze gids had zijn zaken echt heel goed op orde.
Na het eten hebben nog heel gezellig met z’n allen rond het kampvuur gezeten. Het duurde niet lang of de Italianen begonnen te zingen. Dat monde uit in een internationale canon-versie van “vader Jacob”. We zijn alleen weer niet laat naar bed gegaan, want we zouden weer erg vroeg gewekt worden.

Dinsdag:
Viel weer vies tegen om zo vroeg op te staan. Terry stond om half zes weer te brullen dat we er uit moesten en we hadden weer niet lekker geslapen. Gelukkig was het niet meer zo koud. Het ontbijt begon meteen weer gezellig. Er werd weer luidkeels gezongen, deze keer omdat onze gids jarig was. Hij was helemaal ontroerd.
Al snel waren we op weg naar een volgende wandeling. Deze keer gingen we over de Kings Canyons. Niet in de heli dus, maar lopend. Eerst een takke eind omhoog klimmen en daarna gewandeld langs de richels. Niet geheel ongevaarlijk! De canyons zijn gemiddeld 400 meter hoog en het ging behoorlijk steil omhoog. Onderweg gingen we met een brug van de ene naar de andere kloof en daar zette de Italianen weer een keer het “happy birthday” in. Klonk erg indrukwekkend, haha. Ik heb ook nog op een richel gelegen en de afgrond ingekeken. Was best wel diep…… ;-) De totale tocht ging over 6 kilometer en duurde zo’n 2,5 uur. We waren kapot maar het gaf heel veel voldoening en het was echt schitterend.
De reis ging verder richting Hermannsburg, een oude Duitse nederzetting. Het was ooit opgezet als een zendingsbolwerk en heeft veel Aboriginals het leven gered. Ergens tussen de jaren 1700 en 1800 werden veel Aboriginals afgeschoten door de Engelsen. Je kon zelfs komen schieten voor 5 dollar, alsof ze kleiduiven gingen schieten.
Hermannsburg is nu een Aboriginal gemeenschap en er wonen nog maar weinig blanken. Wij werden daar overgeheveld naar een andere bus om terug te gaan naar Alice Springs. De Duitsers en Franzen gingen nog een dag op pad met Terry.
Nu zitten we weer heerlijk fris gewassen in het hotel en gaan zometeen nog even gezellig eten met Monica, een Italiaanse van onze toer.
Morgen gaan we weer terug naar Adalaide en zit de vakantie er eigenlijk al een beetje op.

Het is echt overweldigend, zoveel mooie en bijzondere dingen we hebben gedaan en gezien. Niet alleen de afgelopen dagen, maar tijdens de hele vakantie.Het was nu zelfs moeilijk om te herinneren wat we de laatste 3 dagen gedaan hebben en dan ben ik waarschijnlijk nog veel vergeten ook. Misschien een tip om de verhalen van Ellis ook even te lezen, die is vaak wat uitgebreider met schrijven. Dan zijn jullie zeker helemaal op de hoogte!

x Jo